Wciąż tu jestem. Nadchodzi wiosna, powietrze staje się parne i coraz cieplejsze. Jeśli wierzyć prognozie pogody, pojutrze temperatura ma osiągnąć 30 stopni.

Powoli i nieubłaganie zbliża się wiosna i pora deszczowa.

Wczorajszy deszcz ustał, lecz pogoda nadal jest pochmurna. Nad wieczorem przez chmury zaczynają być widoczne niewyraźne plamy błękitu. Słuchając dobiegających zza okna odgłosów ulicy przypominam sobie te dawne czasy, kiedy siedziałem w niewielkim sklepiku nieopodal Cuihu, Zielonego Jeziora w Kunmingu, nadciągał zmierzch, a ja paliłem fajkę i zanurzałem się w ciszy, jaka wydawała się spływać z wieczornego nieba i wypełzać z nadbrzeżnych zarośli. Powoli zalewała całe miasto, którego hałas zdawał się z wolna tonąć w niej, niczym we wzbierających falach morza.

Od tamtego czasu minęło już 16 lat. Dziś patrzę z okna pokoju na szóstym piętrze Hotelu Wanxing w starym centrum Nanningu na wąską ulicę, wzdłuż której rosną obsypane różowymi kwiatami drzewa bauhinii i stoją stare domy, które prawdopodobnie wkrótce stąd znikną. Wokoło wszystko się zmienia, przebudowuje. Miasto rozrasta się w nieprawdopodobnym tempie. Powstaje coś zupełnie nowego.

Wychodzę, zanurzyć się w nocy miasta i ciszy zawsze obecnej na samym dnie gwaru; usiąść, zapalić fajkę i przyglądać się temu, czego jutro być może już nie będzie.

Po deszczowym dniu, wieczorne ulice lśnią wilgocią, a w powietrzu unosi się lekki zapach stęchlizny.

Dziś jest Dzień Pierwszego Wiosennego Deszczu według tradycyjnego chińskiego „kalendarza rolniczego”, od wieków opisującego rytm pór roku, czas siewu i zbiorów, letnich upałów w zimowych mrozów. Deszcz wprawdzie jeszcze nie spadł, ale powietrze robi się coraz bardziej parne i gorące. Blade słońce przyświeca przez chmury, rzucając na świat swoje niepewne i jakby niezdecydowane światło. Coś w powietrzu się zmienia.

南宁北宁路口

Nastał wreszcie Nowy Rok, a wraz z nim przyszło ocieplenie. Temperatura wzrosła powyżej 20 stopni i zaczęło się wyczuwać w powietrzu coś innego, jakby nadchodzącą wiosnę – choć przecież wielkie kwiaty bauhinii okrywały drzewa już od jesieni.

Po wczorajszym ciepłym i słonecznym dniu, dziś nadciągnął deszcz, nad miastem zawisła lekka mgła, a na ulicach pojawili się ludzie z parasolami.

Można powiedzieć, że mam, czego chciałem. Siedzę sobie w Nanningu, ciesząc się łagodną zimą południowo wschodnich Chin. Zamiast śniegu i bezlistnych gałęzi, mam wokoło zieleń i wielkie różowe kwiaty. Zbliża się zresztą chiński Nowy Rok, czyli Święto Wiosny, a potem to już jest prawdziwa wiosna z ulewnymi deszczami i gorącym, parnym powietrzem. Zima jest tu jednak całkiem znośna, pod warunkiem, że nie pada i nie jest zbyt wilgotno.
Codziennie rano wstaję, wychodzę w hotelu, przechodzę przez ulicę, po której – w miejscu dawnych rowerów i motocykli – jeżdżą teraz skutery elektryczne, mijam sklep z mlekiem sojowym i bułkami gotowanymi na parze, kiosk, sklepik z butami i owocami, by wreszcie dotrzeć na miejsce przeznaczenia.
Tym razem posunąłem się dalej w kierunku północno-zachodnim tylko o niespełna dziesięć kilometrów (tyle bowiem wynosi odległość od Nanning Red Forest Hotel, w którym mieszkałem we wrześniu zeszłego roku do hotelu, w którym zatrzymałem się obecnie), co niewiele zbliża mnie do Yunnanu, mam za to jednak wystarczająco dużo czasu do namysłu.
Snuję się zatem wieczornymi ulicami miasta, chłonąc jego atmosferę. Im bardziej zaś się w niej pogrążam, tym wyraźniejsza wydaje się odpowiedź „TAK” nawciąż nurtujące mnie pytanie: czy mimo wszystkich tych ogromnych przemian, jakie tu zaszły i zachodzą, są to nadal te same Chiny, które zostawiłem dwanaście lat temu i czy nadal mógłbym tu mieszkać?

Ulice pustoszeją, jedna po drugiej zamykają się małe restauracje, a ludzie powoli rozchodzą się do domów. Miasto układa się do snu.